صبر؛ خوب یا بد؟
من همیشه آدم صبوری بودم؛ جنگ؛ دعوا؛ داد و بیداد و ...
اینها چیزایی بودن که همیشه خدا برام تعجب آورند اولین واکنش هر آدمی باشن؛ مگه نمیشه با صبوری درستش کرد؟
حالا میخوام یکی از ماجرا های نسبتا جالبی که برام رخ داد رو تعریف کنم؛ البته با حفظ حریم شخصی طرف
۱۹ آگوست امسال پیامی براش زدم که من با اکانت دومم از تمامی چنل ها لفت دادم؛ قصد و منظوری نداشتم متشکرم.
و اون پیام سین نخورد؛ سین نخورد تا ۳۴ روز بعد که قرار شد کل ورودی مهندسی دریا امیرکبیر به من پیام بدن؛ پیام نداد؛ از طریق واسطه
گویا من آمریکام و او ایران
خلاصه من هم تصمیم گرفتم کلیرچت کنم؛ به نظرم کسی که دوست نداره به صفحه چتی سر بزنه این مورد براش نباید مشکلی میداشت
و اما چند روز بعدش متوجه شدم که کامنت هایی که در چنلش گذاشته بودم رو به عنوان "نخ" تلقی کرده بود و من هم آدم گردن نگیر!
خلاصه تصمیم گرفتم کامنت هایی که در آبان و آذر پارسال هم گذاشتم پاک کنم
نتیجش شد همچین واکنش بی ادبانه ای در توییتر :
من هم صرفا توییتش رو لایک کردم چون
۱. بی احترامی به خودم هست جواب دادن به همچین ادبیاتی
۲. این شخص از من خوشش میومد و در نهایت احترام بهش نه گفتم و البته ازش فاصله گرفتم
و در نهایت من شخصیت واقعی این آدم رو دیدم
شخصیتی که پشت یک چهره نقاب زده پنهان شده بود!