سینا ثابتی فرد||Sina Sabetifard

راستش خیلی از اعضای اینجا فکر میکنن که اینجا اولین جایی بوده که من کمی مینویسم شروع به نوشتن کردم ولی خب اینطور نیست...

۱۴ دسامبر ۲۰۱۴ اولین حضور من تو فضای مجازی بود ؛ یک پسر ۹ سال که تصمیم گرفت اکانت فیسبوک داشته باشد!
یادمه اولین چیزی که پست کردم نمره اولین ترم زبانی بود که رفتم ؛ ۲۰ شده بودم و فکر کردم که پست کردن این میتونه جذاب باشه
سال بعد که دسترسی به فیلتر شکن سخت و نصب بودنش تو موبایل بی معنی بود به اینستاگرام و تلگرام روی آوردیم ؛ دسامبر ۲۰۱۵؛ هنوزم اولین اکانتم رو یادگاری نگه داشتم و بعدا هم توییتر ؛ دسامبر ۲۰۱۷

با اومدن کرونا و وبلاگ مدرسه علامه حلی ۵ ، از محیط وبلاگ خوشم اومد ، اردیبهشت ۱۴۰۰ تصمیم گرفتم برای خودم یک وبلاگ هم اونجا داشته باشم ، فضاشم مناسب ترین مکان برای نوشتن بود اصلا مخصوص نوشتن!
تا اسفند ۱۴۰۱ همین منوال ادامه داشت ؛ تقریبا ۲ سال اونجا مینوشتم و فقط خودم اونجارو میخوندم چون هیچکس روحش از اونجا بودن خبر نداشت!
که دیگه گفتم باید یک بستری باشه هم بشه توش نوشت مثل توییتر ، هم عکس و فیلم اپلود کرد مثل اینستاگرام و همه مهم تر بشه با آدمای هم سن و رنج و شبیه خودم در ارتباط باشم که خب یک گزینه داشتم ؛ تلگرام!
رفتنم به حلی ۵ بهونه ای شد که اینجارو هم داشته باشم ، البته هیچ تصوری از اینجا و انقدر بزرگ بودنش رو نمیکردم!
بعد از یکسال واقعا توقع این حجم از استقبال رو نداشتم وقعا ممنونم❤️ ، تصور خودم در بهترین حالت ۶۰ ۷۰ نفر بود ( تازه با حساب کردن بچه های کلاس خودمون و حتی یادمه موقعی که ۱۰۰ تایی شد گفتم ۲۰۰ تایی شدنش برا بعد کنکور!) و احتمال کمی میدادم اصلا استقبال بشه ، چون خودم یکی از اصلی ترین مخالفای اینجور مسائل بودم و هستم(همیشه قبل اینکه چیزی پست کنم از خودم میپرسم این چیزی که میذارم اصلا چیز خاصی توش وجود داره؟یا نه)

تو این یکسال فارغ از هر چیزی نهایت سعیمو کردم اینجا جوری نباشه که فقط من باشم و یک تعدادی خواننده ، سعی کردم از موضوعاتی بنویسم که دغدغه اکثرمونه و بیشترمون باهاش سر و کار داریم و کمی هم طنز بی نمک بهش اضافه کنم و بهانه ای شه که راجبش صحبت کنیم و البته جاهاییم از چیزای شخصی کمک گرفتم ؛ امیدوارم بعد از کنکور هم اینجور مسائل دوباره بتونن اینجا حضور پیدا کنن به عنوان یک مسیر جدید...

در کل همیشه سعیم بر اینه انرژی مثبت بدم ، چیزی که این روزا خیلی نیاز داریم....

قصدم بر این بود که از حساب ملتم برای پس انداز کردن کادو و عیدی و سود سهام و اینا استفاده کنم که هدفمند تر برای خریدی پول جمع کنم

متاسفانه بانک ملت بخاطر داستان حج داخل شعبه سعادت آباد حساب دارم و واقعا حسش نبود بخاطر انتقال حساب یک روز درسی و کاری رو هدر بدم و گذاشته بودم بعد از کنکور

به پیشنهاد یکی از دوستان غیرحضوری حساب پس انداز رو باز کردم و بعد ۵ روز کاری کارتم رو تحویل دادن اونم کجا؟ بلوبانک!

بلوبانک زیرمجموعه بانک سامان هست و در اصل حسابی که داخلش باز میکنید متعلق به بانک سامان میشه ، کل مدارکی که هم میخواد شناسنامه(با عرض معذرت از افغانی ها) ، کد پیگیری یا خود اصل کارت ملی و سیم کارتی که حتما به نام خودتون باشه.

کل مراحل حساب باز کردن سر جمع ۷ دقیقه شد و صادقانه یکی از دلایلی که به چشمم اومد این ایده این بود خود بلوبانک اصلا شعبه حضوری نداره همه کاراش مجازیه

پ.ن۱ : بین رنگ های موجود این رنگ(رزگلد) رو انتخاب کردم به نظرم از آبی و سبزش قشنگ تر باشه

پ.ن ۲ : راستی اگر دوست داشتید میتونید از کد معرف من استفاده کنید ، اگر اشتباه نکنم ۳۰ تومن به جفتمون هدیه میده(نمیده گویا:/)

کد معرف : NXRQTQ

حدودای میانه های آذر بود که پشتیبانم بعد 3 ماه زنگ گفت که ما قراره ازت یک مصاحبه داشته باشیم برای سایتمون

منم قبلا این کار رو انجام داده بودم برای همین قبول کردم و امروز بعد از 3 ماه چاپ شد

هنوزم به چیزایی که گفتم پایبند هستم و امیدوارم که نتیجه کنکور هم خوب باشه!

لینک مصاحبه :

گفت و گو با سینا ثابتی فرد؛ قهرمان پیشرفت دوازدهم ریاضی

به احتمال زیاد امروز آخرین روزی بود که مدرسه رفتیم

بعد از ۱۲ سال ، بالاخره روز آخر ما هم فرا رسید

به احتمال زیاد دیگه قرار نیست این فضا رو جای دیگه تجربه کنیم ، این جو ، این اتمسفر ، این حس و حال این دوستا و معلما و این جنس دغدغه

امسال هم میره کنار تمام سال های دیگه اما متفاوت تر ، تهش دیگه شروع مرحله دیگه از این مسیر نبود ، خود ته بود ، بدون مرحله بعد

و این قسمت از زندگی هم اینجا تمام شد با هر خوبی و بدی


و این هم قاب هایی از زنگ آخر ، با حضرت عشق ؛ استاد حیدری!


تقریبا ۲۰ دقیقه موند با هممون تکی و دست جمعی و هر استایلی که خواستیم عکس انداخت و زنگ خورد و تمام....


حالا برای شروع قسمت سوم زندگی یک سد باقیست ؛ کنکور!

جدیدا یسری آهنگارو گوش میدم حس به شدت دپرسی میگیرم،علتشم اینه بر میگرده به دورانی که بابام سکته نکرده بودو یه حسرت عمیق که میدونم دیگه اون صحنه ها تکرار نمیشه

بعضی وقت ها به خودم میگم چیکار کردیم که این جوری شد

میدونید ادم خودشو هی سرزنش میکنه

هر کی یجوری

هی میگم اگر باهاشون شمال میرفتم شاید علائم سکته رو توش میدیم

اخه من حلی سنج داشتم باهاشون شمال نرفتم و تو شمال خیلی سرش درد میکرده بعد از اونم فرداش اومدم خونه یه کله تا 10 درس خوندم خوابیدم

هر چی هست الان به این وضع رسیدیم

ولی اقای قاضی؛ 18 سالگی برای خداحافظی کردن با خواب وسط جاده چالوسو و دلگرمی های سال کنکورو و دوتایی کار فنی کردنو و تو ماشین درد و دل کردنو و " تو درستو بخون غم هیچی نداشت باشو" و ... خیلی زود بود:/

امروز آخرین حلی سنج عمرمو دادم رفت

آزمونی سخت غیر عادی، بی منطق ، سراسر استرس ناشی از پیامد درصد هات و غیرت الکی مدرسه روی اون

21 مرحله آزمون دادم تو این 3 سال ، متاسفانه 4 بار 3 رقمی شد رتبم هر چند زیر 110 بودن

تو اون 17 تای دیگه قطعا بهترین نتیجه عمرمو امسال گرفتم ؛ 30 پایه 5 کلاس!(ما 180 نفریم 30 پایه شدن واقعا رتبه خوبیه!)

این آخری هم تقریبا مثل همیشه میشه احتمالا تو رنج 60 اینطورا

هیچ وقت دلم برای این آزمون و سوالاش تنگ نمیشه و جدا خوشحالم که دیگه قرار نیست همچین چیز مزخرفی رو دوباره تو زندگیم امتحان کنم

البته کلا دلم برای امسال تنگ نمیشه ولی خب ذات ادمیزاد فراموشیه ؛ چیزی که من از خودم مطمئنم نظرم 100 سال دیگه هم راجب این آزمون همینه:)

فردا رسما شرعا آخرین حلی سنج عمرم خواهد بود

حلی سنجی که هیچ وقت درک نکردم چرا هست و اساسش بر پایه چیه

خیلی خوشحالم که قراره تموم بشه و دیگه این آزمون مسخره رو نخواهم داد

بهترین ترازم 7000 بود رتبه 30 پایه و 5 کلاس

بدترین ترازم هم 4500 بود و رتبه 115 پایه و 27 کلاس!

تو کل این 21 آزمون 4 بار 3 رقمی شد رتبم که البته همش بازم چهارک آخر نبودم

برو که دیگه بر نگردی.....